I to od ponad bagatela ! stu lat. Pierwszy polski kabaret literacki otwarto w roku 1905 w cukierni Michalika przy Floriańskiej i ochrzczono go „Zielony balonik”. Dbano o jego elitarność i nie używano satyry politycznej. Sięgano za to po talenty rysownicze i na równi ze słowem, rażono siłą karykatury czy humorystycznych portretów i grafik. Po raz pierwszy wystawiono tam szopki noworoczne zwane krakowskimi. Patronem literackim tego przedsięwzięcia był Tadeusz Boy - Żeleński. Mimo ataków krytyki na łamach prasy, społeczeństwo łaknęło tej formy rozrywki.
Tak rozpoczęła się barwna historia polskiego kabaretu. Przypomnijmy, że kabaret to forma sztuki widowiskowej, która z założenia ma charakter satyryczny - czyli obśmiewa rzeczywistość stosując kpinę, żart, parodię, żeby ukazać ją w nieco innym wymiarze. Robiąc to korzysta z formy skeczu, monologu, dialogu. Włącza w to nierzadko piosenkę; gorzką nastrojowa lub zabawną czy ironiczną. Skład kabaretu to najczęściej stałe kilkuosobowe grupy artystów. Charakter i styl kabaretu jest determinowany przez okres historyczny i warunki ustrojowe, w którym powstał. Polskie kabarety przedwojenne, oscylowały formą wokół teatrzyków rewiowych. Dominowała piosenka, balet i udział niezwykle popularnej osoby na statusie gwiazdy. Przykładem może być kabaret „Morskie Oko” gdzie gwiazdami byli to Zula Pogorzelska i Tadeusz Bodo. Bardzo ważna była scenografia, gdzie często uciekano do tricków technicznych. Na przykład w programie „1000 pięknych dziewcząt” zastosowano trick z lustrami, żeby liczba pięknych pań była zbliżona do tytułu.
